7

پسره هنوز عادت داره گاهی نصف شب بیدار بشه و آب بخوره. پریشب نصف شب که نق نق کرد رفتم سراغش و دیدم تب داره. از اونجایی که آخرین  بار تب پسری ختم به سپسیس و سه هفته بیمارستان شده بود من تبدیل به مرغ سرکنده شدم. خوشبختانه شربت و شیاف خونه داشتم تبش هم 38.5 بود و تا صبح میشد صبر کرد. صبح با همسر بردیمش بیمارستان، اورژانس کودکان. اونجا تبش  رسید به 40! با توجه به سابقه سپسیس و اندازه تبش، بلافاصله شیاف زدند و فرستادنمون لابراتوار برای آزمایش خون و یه کیسه هم چسبوندن به عضو شریفش برای نمونه ادرار. بماند که پسری موقع معاینه چه کولی بازی در آورد و بماند که دانشجویی که کنار دست دکتر نشسته  بود خودش تبدیل به یه پا پسر بچه شد تا بتونه پسری رو آروم کنه ولی نشد! آزمایش خون سی آر پی رو کمی زیاد نشون داد که دکتر گفت عفونت ویروسیه احتمالا ولی برای این که بلای دفعه قبل سرمون نیاد فردا هم بریم دکتر  که خونش رو چک کنه. نمونه ادرار هم پسری اصلا نداد البته هیچی هم نخورده بود که بخواد پس بده. اومدیم خونه کیسه ای که چسبونده  بودن پرشده بود. توی خونه نوار تست ادرار داشتم که گرفتم و خدا رو شکر هیچی نشون نداد. طرفای عصر هم اشتهاش باز شد و  حالش بهتر شد.  با این حال شب بازم کمی تب کرد. صبح بردمش دکتر که همون جا توی مطب  ازش تست ُسی آر پی گرفتن و زیاد نشده بود. بازم دکتر برای اطمینان آنتی بیوتیک داد و گفت فقط وقتی بهش بده که تبش شد 40  و دیدی بیحاله! ما هم دارو رو گرفتیم و  اومدیم خونه  که خدا رو شکر دیگه نیازی نشد و اصلا تب نکرد.

رسیدیم خونه و عاطفه زنگ زد. واسه موضوعی خوشحال بود و میخواست بیاد خونه ما. گفتم بیا! بعدش از بیمارستانم زنگ زدند  و  گفتند برای ماه مارس( میشه اسفند) بهم کار دادند  و توی ژانونه باید برم برای کارهای استخدامی. از طرفی یه بیمارستان  دیگه برام نامه فرستاده برای دعوت به مصاحبه. توکل به خدا. انشاالله همونی بشه که خودش صلاح میدونه. مصاحبه هفته دیگه هست.

بعد از اون همسر رفت دنبال دختری و دوستش. مادر و پدر والریا صرب هستند و برای مراسم تشیع جنازه یکی از اقوام باید میرفتند  صربستان. مادربزرگش هم الان بیمارستانه و من پیشنهاد دادم که نگهش میدارم. قرار شد نگهش دارم تا ساعت 7  که خواهر والریا از مدرسه  میاد خونه ببرم بدمش خونشون. همسر که رفت عاطفه رسید همون طوری که داشتم کارهام رو میکردم برای هم اتفاقات این چند وقت رو تعریف کردیم و پسری هم هی توی دست و پا می لولید. ساعت نزدیک 1  بود که همسر و دخترها رسیدند. همش  دو تا دختر بودند ها اما انگار قوم تاتار حمله کرده باشه. ناهار ماکارونی بود که خوردند و رفتند توی اتاق دختری. ساعت 3 و نیم بود که در زدند. تیمیا دختر همسایه بالایی بود. گفت شما شماره مامانم رو دارید؟ گفتم چی شده؟ فهمیدم خودش و برادرش از مدرسه اومدن ولی برادرش موبایلش رو توی مدرسه جا گذاشته و  باید به مامانشون خبر بدن که رسیدن خونه. برادره رفت خونشون و تیمیا اومد پیش ما که به مامانش زنگ بزنم . مامانش مدیر یه مهد خصوصیه. هر چی توی اینترنت گشتم شماره ای ازش پیدا نکردم.یهو تیمیا یادش افتاد که مامانش برای مواقع اضطراری شماره رو چسبونده به در کیفش. زنگ زدم و خودم رو معرفی کردم و گفتم بچه هاش رسیدن خونه و خیالش راحت بشه.ازش پرسیدم ناهار خورده. گفت نه! براش ماکارونی گرم کردم که صدای والریا در اومد که منم میخوام! ماکارونی داشتم ولی سس گوشتش تموم شده بود. لا اله الا الله!! اومدم سرشون  رو با پاپکورن شیره بمالم. دختری گفت هوراااا ولی والریا گفت نخیر، پاپکورن بده ولی قبلش ماکارونی  بده! هیچی دیگه دوباره وایستادم به درست کردن سس گوشت واسه والریا. حاضر که شد خوردند و سه تایی رفتند توی باغ. بعد ده دقیقه برگشتند. جای تیمیا ، لارا رو با خودشون آوردند. هی هم دعواشون میشد. رفته بودند توی اتاق پسری و با خونه و آشپزخونه پسری بازی میکردند و خوده پسری رو راه نمیدادند. ساعت 5و نیم دعواشون با لارا بالا گرفت و لارا قهر کرد رفت خونشون! ساعت 6 من پسری رو بردم توی اتاق خودمون که بخوابه. بنده خدا چشماش داشت گرم میشد که دخترا اومدن توی اتاق بالای سر من که ما گشنمونه!! شکم دختری رو میشناسم میدونستم گرسنش نیست. ولی گفتم برید به بابا بگید. رفتند. پسری بینوا دوباره سعی کرد بخوابه. چند دقیقه بعد دوباره چشماش داشت می افتاد که صدای افتادن یه چیزی  اومد و پسری چشماش شد اندازه بشقاب و پا شد نشست. زدمش زیر بغلم و اومدم توی سالن و پرسیدم کی بود؟؟!!! عاطفه بنده خدا عین موش ترسیده گفت من بودم!

برای بچه ها غذا گرم کردم و حدسم درست بود دختری بشقابش رو نخورده برگردوند. معلوم شد که والریا گرسنش بوده. خندم  گرفت آخه مامانش یه بار تعریف کرده بود که یه بار والریا پیش خواهرش که 16 سالشه مونده بوده و وقتی مامانه میاد خونه دختر بزرگه اعتراض میکنه که مگه میشه یه بچه هفت ساله سیرمونی نداشته باشه؟ الان 29 کیلو هست و دختری 25. البته قد دختری کمی بلندتره. صبح توی مطب دکتر پسری رو وزن کردم 12و 300 بود. از دکتر پرسیدم کم نیست. نمودار رو نشونم داد و گفت نه خیلی هم عالیه! گفتم آخه آدم میشنوه توی این سن بچه ها 14 ، 15 کیلو هستند. گفت نه! من نمیدونم چرا این داره ارزش میشه ولی اونها چاق هستند. بچه توی این سن باید همین قدر باشه. عاشق این دکتر هستم. دکتر دختری بوده و حالا پسری. 5 ساله میشناسمش. پیرزنه و مدتهاست که باید بازنشست میشده. بسیار صبور و حاذق و خوش برخورده. الان که خونه رو عوض کردیم بهمون دور شده ولی هنوز هم انتخاب اول و آخرمه.

دیروز بعد از اینکه از مطب دکتر در اومدیم رفتم تا از اون فروشگاه ترکی نزدیک خونه قبلی مرغ بخرم. ترکها هم جنساشون تازه تره و هم ارزون تر. سالهاست از این مغازه خرید میکنم. همشون رو میشناسم. ولی دیروز یه چهره جدید دیدم پشت صندوق. همیشه یه زن جوون میشینه که روستایی میزنه ولی بدون حجاب هست و خیلی ترتمیزه و آلمانی هم خوب صحبت میکنه. دیروز اما یه دختر جوون بود. روسری کیپ بسته بود و عینک ته استکانی هم داشت. یه تیشرت سیاه تنش بود که روش  به انگلیسی نوشته  بود الحمدولله آِی ام  مسلم! کف کردم. راستش خیلی هم بدم اومد. خدا رو بابت مسلمان بودن شکر کردن مثل اینه که به بقیه بگی خاک برسرتون که شماها مسلمون نیستید. یا مثلا من تافته جدابافتم که مسلمانم و شما هم تفاله های خلقت. اگه هدف شکر خداست خب ترکی مینوشتی یا عربی! یا حتی آلمانی! ولی نه انگلیسی مینویسی که حتی اگه کسی آلمانی هم ندونست قطعا قدر این چهار تا کلمه انگلیسی بلده که بفهمه اون جا چی نوشته  شده. این به نظرم شیوه بد و بی ادبانه ای برای تبلیغه! تو اومدی مغازه زدی توی یه کشور اروپایی. مشتریهات  اکثرا مسلمان نیستند ولی براشون دین تو مهم نیست و میان ازت خرید میکنن یعنی  توی جامعه پذیرفتنت خب این سیخ توی چشمشون کردن چیه؟؟؟؟؟؟؟؟ یعنی هیچ جور دیگه ای نمیشه دین رو تبلیغ کرد؟؟؟ تو جامعه ای که الان انقدر ضدیت به دین و مهاجرها هست باید بیای بنویسی خدا رو شکر من مسلمونم؟ شاید نتونم منظورم رو درست برسونم ولی اولین حسی که بعد از دیدن اون تی شرت و تصور هدف پشت اون بود این بود که این دختره چطوری پول به اصطلاح حروم غیر مسلمونها رو خرج میکنه و باهاش زندگی میکنه؟ یا شاید اول پولها رو غسل میده! لا اله الا الله!!

همسر ساعت شش و نیم والریا رو برد که برسونه و دختری هم باهاشون رفت . بماند که شب قبل از خواب یه کم آبغوره گرفت که چرا والریا شب نموند اینجا؟ والا من فکر کنم والریا اینجا مونده بود تا صبح ما رو هم خورده بود. عاطفه هم تا ساعت 7 موند و کمی گپ زدیم و رفت.

روز خوب و پرماجرایی بود. اما خدا به هر کسی که سه قلوی دختر داره رحم کنه.

36 تا کامنت دارم. فرصت شد تایید میکنم.