5

اندر مزایای خونه ای که خونه ما باشه اینه که در زیاد داره. یعنی یه در هست که سالن رو از ورودی اتاق بچه ها جدا میکنه و بعد یه راهرو هست که سمت راستش اتاق دختری هست و سمت چپش اتاق پسرخان! حسنش اینه که روزای تعطیل که دختری زنگ ساعتش رو خاموش میکنه که بتونه بیشتر بخوابه ولی پسری نیت ابوعطا خوندن داره میشه پسری رو آورد توی سالن و در اون ورودی رو بست و بدین ترتیب دختری رو از وق وق پسری نجات داد! اما این قانون شامل حال ما یعنی بهتره بگم من نمیشه! چون پسری بیدار که میشه اولین جایی که میاد بالای سره منه و یا میکوبه یا گاز میگیره که بفهمونه بیداره و پرونده خواب بسته شده. روی همین حساب الان من و پسری نشستیم روی مبل و پسری با خودش میگه و میخنده و هر از گاهی یه گاز تیزی هم از بازوهای من میگیره و قاه قاه میخنده. کلا بچه ها توی این سن تعطیل هستند واسه خودشون به خدا!

اون خانمی که قبل از ما اینجا زندگانی میکرد پرده های دو تا از اتاق ها رو گذاشته بود برای ما. اون وقت این پرده ها از این مدلهایی بود که جمع میشه بالا و خیلی هم خوشگل بود. منتها بعدا که پسری صاحب یکی از اون اتاقها شد دیگه اون پرده به اتاق یه پسربچه نمیخورد. زمینه اش سبز سیر براق بود با گلهای درشت. واقعا خوشگل بود اما من دوستش نداشتم. مخصوصا که از پنجره هم کمی فاصله داشت و سرما می اومد تو. اینه که دیروز بعد از اینکه دختری رو رسوندم به مدرسه اش رفتم تا با عاطفه برم ای ک آ که برای اتاق پسری پرده بخرم. چیز خاصی هم نخریدم. یه پرده ساده زمینه آبی. منتها میل پرده اش رو مدل دوتایی گرفتم یعنی جلو این پرده آبی میخوره و زیرش یه پرده کلفت سفید زدم. یه دونه طاق هم برای بالای تختش خریدم که یه کم اتاقش شبیه اتاق بچه بشه طفلی. آخه برای پسری هیچ چیز نویی نخریده بودیم و همه مبلمان اتاق دختری رو داده بودیم بهش. البته پسری که متوجه نمیشه ولی من خودم هی دلم میسوخت. حالا امروز شاید یه عکس از اتاق پسری گذاشتم توی اینستاگرام.

عاطفه به سلامتی درسش تموم و شده و برای کار و زندگی برگشته و+ی+ن . دیروز ساعت هشت و نیم با هم قرار داشتیم و من ساعت 8 و ربع رسیدم. یه اس ام اس به عاطفه زدم که رسیدم و بعدش با خودم گفتم میرم توی مولر میچرخم تا اونم برسه. تا پام رو گذاشتم توی مولر یه خانمی رو دیدم که جلوی درایستاده و داره موبایلش رو نگاه میکنه. دیدم عاطفه هست و اونم فکر کرده زود رسیده و بره مولر بچرخه. خیلی خیلی خوش گذشت. البته کار خاصی هم نکردیم. چون تا پرده اتاق پسری رو انتخاب کردیم بردیم دادیم قسمت خیاطی تا کوتاهش کنند و خودمون رفتیم نشستیم صبحانه خوردیم و حرف زدیم و ساعت 11 هم دوباره برگشتیم . در مجموع فکر کنم نیم ساعت توی ای ک آ چرخیدیم و باقیش به صبحانه و صحبت گذشت. خوب هم بود. عاطفه رو از همون اول اول اومدنم میشناسم. در نتیجه میشه باهاش راجع به همه چیزی که حتی هیچ کس نمیدونه و اون فقط میدونه صحبت کرد. میشه هی نشست و از خاطره ها گفت. از کلاس زبانی که توش با هم آشنا شدیم، از کوچولویی دختری، از خونه قدیمی من، از روزهای عاطفه. انقدر حرف زدیم که یادمون رفت فقط یه  دونه قهوه خوردیم و اصلا نرفتیم دوباره فنجونمون رو پر کنیم. خلاصه که خیلی خوب بود.

از مهد پسری بگم که خیلی خوب پیش میره و پسری خیلی بچه خوبیه. منتها بنا به گفته مربی هاش یه ایراد داره. هر بچه ای که میاد و احیانا میزنه زیر گریه پسری هم باهاش هم دردی میکنه و میزنه زیر گریه. دو روز پیش پسری قرار بود دو ساعت  مهد بمونه منم رفتم برای خودم به کارهام رسیدم و وقتی برگشتم مهد هنوز نیم ساعت مونده بود. یه کم توی حیاط نشستم دیدم صدای گریه میاد دقت کردم دیدم پسریه. دیگه اختیارم از دست رفت و رفتم در اتاقشون رو زدم تا مربی در رو باز کرد سلام نکرده گفتم اون بچه منه داره گریه میکنه؟ دیدم پسری بغل یه کمک مربی نشسته و داره گریه میکنه. گفتن هیچی نشده یکی دیگه از بچه ها داشته گریه میکرده و پسری هم برای همراهی با اون زده زیره گریه. بعدشم گفتن شما بیزحمت دیگه توی حیاط نشینید که تا صدای گریه پسری اومد بپرید بیاید تو!!! 

همینا دیگه... میتونم بیشتر بنویسم ها ولی پسری داره برای کندن دکمه های لپ تاپ خودش رو تیکه پاره میکنه. 

75 تا کامنت هست که جواب ندادم.

اینستاگرامم همچنان هست shagure31 ولی خدایی این همه گفتید وای بیا اینستاگرام عکس بگذار! اونجا چه گلی به سر من زدید؟ اینجا خاموشید اونجا هم!!!

فعلا تا بعد